Carlos komt oorspronkelijk uit Brazilië en werd rond zijn vijfde geadopteerd in Nederland. Dat was niet voor niets. ‘Tot mijn derde jaar heb ik te maken gehad met mishandeling en verbranding. Hij vertelt zijn verhaal op scholen jongerencentra’s en tv-programma’s.

Mijn moeder heeft mij afgestaan aan een dame die beter voor mij zou zorgen dan mijn moeder kon. Ze heeft mij namens mijn moeder laten dopen en ingeschreven als haar eigen kind. Rond mijn derde jaar liep ik mijn brandwonden op. Toen werden verschillende personen, waaronder deze dame en mijn moeder, ondervraagd door de politie. Mijn moeder beweerde dat de verwaarlozing door mijn adoptiemoeder kwam. Zij beweerde weer dat een minderjarige mij in een te heet bad heeft gestopt. Maar dat verklaart nog niet de messteekwonden aan mijn hoofd en lichaam. Er zijn daar vreselijke dingen gebeurd.’ Uiteindelijk werd hij langs de weg gelegd, waar hij gevonden werd en naar een tehuis werd gebracht.

‘Uiteindelijk ben ik geadopteerd door een stel in Nederland. Omdat zij geen Portugees spraken en ik geen Engels, konden we niet communiceren. Ik was alleen maar boos en ik vond het vreemd hier te zijn.’ Mede door zijn hechtingsproblematiek ging hij na twee jaar uit huis en groeide hij verder op in een tehuis. ‘Ik ben een doorzetter, maar wel met ups en downs. Ik heb in 2016 geleden een zware depressie gehad, maar ik knok iedere dag voor een mooie toekomst!’

Toen Carlos in 2018 voor het eerste meedeed aan een fotoproject, vond hij dit heel spannend. ‘Ik vind het moeilijk om mijn lijf te fotograferen, maar ik ben wel heel blij dat ik het gedaan heb.’ Mede daarom wilde hij ook graag meedoen aan het fotoproject ter ere van het 50-jarig bestaan van de Brandwonden Stichting. ‘Ik vind het belangrijk dat mensen met brandwonden maatschappelijk worden geaccepteerd, want iedereen kan dit overkomen. Ondanks dat het heel vervelend is, valt er toch mee te leven en mag iedereen weten dat ik er ben.’