Mijn zoektocht naar mijn roots

 

In 2012 vond een belangrijke gebeurtenis plaats. Ik bouwde met Tineke - moeder van twee Braziliaanse adoptiekinderen - een goede vriendschap op. Haar kinderen zaten in hetzelfde schuitje als ik. We begrijpen elkaar en weten hoe het voelt. Zo leerde ik Tineke, de adoptiemoeder van Sara en mijn naamgenoot Carlos kennen.

Ik vertelde haar dat ik ernaar verlangde om mijn biologische ouders te ontmoeten. En de cultuur wilde proeven. Samen met haar stelde ik een e-mail op naar de organisatie Wereldkinderen. Zij had contactgegevens van hen.

Zelf had ze al een reis met haar kinderen naar Brazilië gemaakt. Ze vond het belangrijk dat ze wisten waar ze vandaan kwamen.

Ook vertelde ik in het gesprek dat ik heel erg van lang naar me biologische ouders te ontmoeten en de cultuur willen proeven, dus heb ik samen met Tineke een e-mail opgesteld naar organisatie Wereldkinderen want ze had daar contactgegevens van.

 

Doordat ik ouder was dan achttien jaar, kon ik zelf mijn geboorteakte opvragen via Wereldkinderen. Plotseling kreeg ik een envelop uit Brazilië. Mijn mail heeft geholpen, vertelde ik tegen Tineke. Ik was erg blij. In de envelop zat niet alleen een geboorteakte waar ik naar had gevraagd, maar een compleet politiedossier. Ik schrok ervan en werd emotioneel. Waarschijnlijk komt mijn verminking daar vandaan. Ook zag ik namen van mijn biologische moeder, broertje en zussen.

 

De zoektocht naar mijn biologische familie kon beginnen, maar niets was minder waar helaas. Ik vertelde mijn adoptieouders dat ik mijn zoektocht heb opgegeven bij Spoorloos. Zij wilden in zee met mij. Maar mijn ouders willen niet op beeld. Mijn vader zei: 'Waar Carlos vandaan komt is onmenselijk en de sloppenwijken zijn gevaarlijk. Hij cancelde het. Daar was ik niet blij mee. Mijn vader wilde me beschermen, vertelde hij. Daarom wilde hij samen gaan, zonder camerateam.

 

Jaren vlogen voorbij. Op mijn achttiende tijdens het stappen in Arnhem kwam ik Nada tegen. Inmiddels is ze al twaalf jaar mijn beste vriendin.

We spraken vaak over mijn adoptie en het verlangen om mijn biologische moeder te vinden. Achteraf blijkt dat mijn moeder rond die tijd dat ik haar wilde zoeken nog leefde maar kort daarna is overleden. We wisten niet goed hoe we moesten gaan zoeken. Onze aandacht verschoof naar andere dingen. Ik werk en studie. en Nada studie en uiteindelijk haar gezin. 

Nada zocht op internet DNA-banken over de hele wereld. Ze vond er twee. Ze kocht een DNA-pakket en nam een DNA-test bij mij af. Een paar maanden later kreeg ze een e-mail. Er waren tweede, derde en vierde generaties van mij gevonden. Er werd precies aangegeven dat ik uit het gebied moest komen waar ik inderdaad ben geboren. Het was zoeken naar een speld in een hooiberg, maar Nada gaf niet op. Ze startte een crowdfunding om mij toch de reis aan te bieden, wat ze mij had beloofd. We kochten nog een dna-kit maar ook dat leverde niks op. We betaalde Fiom een klein bedrag maar ook dat leverde niks op. 

Nada belde me doordeweeks een keer op. Het was rond 22.30 uur, kan ik me nog goed herinneren. 'Carlos, ga even zitten', zei ze. 'Ik en Manuel willen jou een reis naar Brazilië aanbieden op je dertigste verjaardag.' Dan kon ik eindelijk mijn ouders zoeken en de cultuur proeven. Ik schrok, maar was tegelijkertijd superblij en dankbaar dat ze dit voor mij wilden doen.

 

Nieuw hoofdstuk 

Er volgde snel een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Ik heb contact met mijn biologische familie en in 2021 stond ik voor het eerst in 24 jaar op eigen benen. Geen 24 uurs-begeleiding meer. Ik zat in vier Nederlandse instellingen en werd in totaal drie keer geadopteerd. Nu moest ik plotseling zelf boodschappen doen, eten koken en had ik mijn eigen appartement.

Één ding weet ik zeker nooit opgeven, als je iets echt wilt, ga ervoor!!!

Met dank aan alle zorgverleners zonder jullie was het anders gelopen, echt jullie krijgen allemaal een plekje in me Braziliaanse hart.

Liefs Carlos

 

Een zorgverlener van mij aan het woord

He Carlos, Eindelijk is het zo ver en gaat je wens om meer zelfstandigheid te krijgen in vervulling. Mooi dat we dit met elkaar zo snel voor elkaar hebben gekregen. Je hebt er zelf hard voor gewerkt en steeds de regie genomen in het hele proces. Ik vond het mooi je in de laatste fase te mogen interpreteren en te zien hoe je er voor ging. Ook onze vele gesprekken zullen me nog lang bijblijven. Wat heb jij veel meegemaakt en een bijzonder levensverhaal. Wie weet mag ik je nog wat langer gemeen en ook je volgende fase meemaken. Ik heb gezegd dat als het definitief is dat je het Bastion gaat verlaten, je een appeltaart krijgt, ja ja, zonder slagroom. Dus bij deze, geniet ervan en bedankt voor je vertrouwen en fijne samenwerking! Carlos, stel ons niet teleur en laat je niet tegen houden door anderen.