Carlos Wiltink, maakt Moeilijkste beslissing van m’n leven

Lieve allemaal,

De afgelopen jaren heb ik alles gegeven. Gevochten tegen pijn, operaties en eindeloze herstelperiodes. Mijn voet is inmiddels blijvend opgezwollen. Na een half uur lopen heb ik dagen nodig om te herstellen. Ik heb twee keer wondroos en bloedvergiftiging gehad — omdat ik bleef doorgaan terwijl mijn lichaam allang ‘stop’ zei. Mijn pijngrens is zó hoog geworden dat ik waarschuwingssignalen niet meer voelde.

Ik heb alles geprobeerd. Met de beste artsen, specialisten en professoren. In het brandwondencentrum leerde ik wat écht doorzetten is. Nu begint voor mij een nieuwe stap in revalidatiecentrum Klimmendaal, waar ik me aan het voorbereiden ben op een leven zonder voet. Niet vanuit opgave, maar vanuit kracht. Omdat ik op tijd wil kiezen — terwijl ik nog jong ben, sterk ben en mijn eigen herstel kan dragen. Niet pas als het moet. Niet als een arts die knoop voor mij doorhakt.

Wat deze keuze extra moeilijk maakt: ik ben trots op mijn werk in de festivalwereld. Jarenlang bouwde ik aan podia, stond ik achter de bar, op etappes, backstage — alles om er samen een geweldig feest van te maken. Die liefde verdwijnt niet. Maar ik ga het anders doen. Minder, bewuster. En met respect voor mijn grenzen.

Ik deel dit niet om zielig gevonden te worden, maar om open te zijn over wat er speelt. Dit is geen afscheid van wie ik ben — dit ís wie ik ben. Iemand die blijft vechten. Die leert luisteren naar z’n lijf. En die nu kiest voor rust, kwaliteit en eigen regie.

Dankjewel voor jullie steun. Voor het luisteren. Voor het naast me staan.